Di jung Donau

Vernehm liischt du i de Windle.

D’Modder Boor giit uff dech acht.

Zwischet Schloß und hohne Kerchderm

lehrt si ‘s Laufe dier ganz gschlacht.

Kum kascht du e kleinweng tripple,

Duet mer scho vill Ehr dier aa.

Nitt nu d’Wiege ischt e Kunschtwerk;au din Tempel nebedra.

Dor de Park duescht no scharwenzle,

au din Tempel nebetdra.

Dor de Park duescht no scharwenzel,

‘s bruddlet d’Briig mit dier vergnüegt.

Luschtig rännt dier d’Breg vergege.

… Jetz häscht du din Taufschii kriegt.

Khäb am Ufer sitzt dert d’Modder,

seit bhüet Gott!, mit bsorgtem Blick.

‘s Läbe word zmol ernscht, muescht schaffe.

‘s ischt verbei di Kinderglück.

Gell, de Abschiid macht dech truurig,

uß de Boor duescht härb doch gau.

Villmool guckischt z’ruck a d’ Wiege,

kehrscht dech um und bliibscht gearn schtau.

I de tränefiichte Auge

spieglet Treppegibel sech.

D’Enteborg di groii, duet winke,

Duuerli begleitet dech.

Mengi Mülli muescht scho triibe,

schpitzscht und hopsischt iber d’Wehr.

Wenn im Friehling d’Berg sech siibret

dnzischt gearn no kriiz und quer.

D’Schwoobe duescht du ‘s meeschtmool ergre,

glii wenn due am Gränzpfohl schtohscht.

Häscht du ebbis uffm Kerbholz, 

daß dech b’sinnscht ob zu’ne gohscht?

Badisch bischt und meechscht’s halt bliibe,

machscht bockboanig und verschliifscht,

kriichscht no untererdisch wiiters,

guckischt, daß du badisch bliibscht.

‘s Hegi witt du oafach sähne.

Kunnscht als Trotzkopf z’Aach i d’Höh,

leischt din Name ab, du Kaibli,

und verdlaufscht in Bodensee.

>Gottfried Schafbuch<
(03.01.1898 – 23.10.1984)